Canada Cup to międzynarodowy turniej rozgrywany pięciokrotnie pomiędzy 1976 a 1991 rokiem.  Był odpowiedzią na rosnące zapotrzebowanie na zawody w których wezmą udział najlepsi zawodnicy bez względu na status zawodowca czy amatora. Dotąd drużyny z Ameryki Płn. w oficjalnych turniejach takich jak mistrzostwa świata czy igrzyska olimpijskie nie mogły wystawiać swoich najlepszych graczy z zawodowej ligi NHL. W 1974 roku, po udanej serii Summit Series, rozpoczęto rozmowy wsprawie powołania turnieju, który koncepcją będzie przypominał mistrzostwa świata.  Planowano zaprosić 6  czołowych reprezentacji, które wystawią swoich najlepszych zawodników. Stronami negocjacji byli przedstawiciele europejskiego i radzieckiego hokeja a także NHLPA (Stowarzyszenie Graczy NHL), które reprezentował dyrektor wykonawczy Alan Eagleson.  Minęły dwa lata zanim osiągnięto kompromis, polegający na tym że drużyny klubowe ze Związku Radzieckiego mogą rozgrywać mecze towarzyskie w Ameryce Płn., a Kanada powróci po kilkuletniej banicji do rywalizacji w mistrzostwach świata. Kluczowym efektem rozmów było jednak utworzenie turnieju  o nazwie Canada Cup, którego pierwsza edycja miała odbyć się w 1976 roku. Eagleson musiał jeszcze przekonać władze klubów NHL, które początkowo sceptycznie odniosły się do idei zorganizowania turnieju. Dopiero obietnica podziału zysków a także wyznaczenie terminu zawodów przed startem ligi, spowodowało akceptację i zgodę na udział najlepszych graczy.

W turnieju wzięły udział reprezentacje: Kanady, ZSRR, Czechosłowacji, Szwecji, USA oraz Finlandii. Niespodzianką było wystawienie przez Związek Radziecki eksperymentalnego składu, w którym zabrakło kilku czołowych graczy. Tłumaczono to chęcią oszczędzania sił zawodników przed mistrzostwami świata. Drużynę Kanady natomiast uważa się za jedną z najlepszych jakie kiedykolwiek reprezentowały ten kraj czego dowodem jest późniejsze powołanie aż 16 z 21 graczy do Hockey Hall of Fame (galeria sław). Turniej miał składać się z dwóch rund:gier „każdy z każdym” rozgrywanych  w kilku kanadyjskich miastach oraz  meczy finałowych, w których obowiązywała zasada „Best of Three”, polegająca na tym żewygrywa ekipa, która dwukrotnie pokona rywali. Dwa mecze rundy wstępnej rozegrano także w amerykańskiej Filadelfii, co było efektem porozumienia z miejscowym klubem NHL Philadelphia Flyers.

Turniej rozpoczął się 2 września 1976 roku w Ottawie, gdzie zmierzyły się drużyny gospodarzy oraz Finlandii. „Klonowe Liście” pokonały gości z Europy aż 11: 2, a hat-trickiem popisał się skrzydłowy Buffalo Sabres, Richard  Martin. Szwecja pokonało Stany Zjednoczone 6:2 a Związek Radziecki uległ Czechosłowacji 3 do 5

Tabela turnieju (za Wikipedia)

 

Pierwszy mecz finału odbył się 13 września w Toronto w hali MapleLeafs Garden przy aplauzie prawie 16 500 widzów. Kanada gładko pokonała 6 do 0 zespól Czechosłowacji, którego bramki strzegł Vladimir Dzurilla, zmieniony w 40 minucie przez JiriHolecka. W trakcie meczu  doszło do scysji pomiędzy zawodnikiem kanadyjskim StevemShuttem a JirimNovakiem z Czechosłowacji w efekcie czego ten drugi doznał wstrząśnienia mózgu i nie mógł już dalej grać w turnieju. Po meczu doszło do pojednania obu graczy a Shutt przeprosił rywala. Drugi mecz rozegrano dwa dni póżniej 15 września w Montrealu w hali Forum, gdzie na co dzień swe mecze rozgrywali hokeiści  Canadiens.  Mecz oglądało na żywo ponad 18 000 widzów a wg szacunków przed telewizorami zasiadło ponad 10 i pół miliona Kanadyjczyków co w ówczesnych czasach stanowiło niemal połowę populacji tego  narodu.  Turniej zapoczątkował nową erę w historii hokeja  a dla wielu zawodników był kluczowym momentem w karierze. Ekipa „klonowych liści” powróciła po 6 latach do międzynarodowych rozgrywek a drużyny Czechosłowacji i Szwecji pokazały iż są liczącą się siłą w światowym hokeju.